Trainingsstrategieen voor optimaal piek- en duurvermogen van schaatsers en roeiers

Bij veel sportwedstrijden is het belangrijk om gedurende langere tijd een hoog (duur)vermogen te kunnen leveren, bijvoorbeeld om in het peloton mee te kunnen rijden. Tegelijkertijd is het nodig om een hoog piekvermogen te kunnen leveren, bijvoorbeeld om te kunnen wegrijden uit het peloton of om een eindsprint te winnen. Voor een hoog duurvermogen heb je een efficiënt zuurstofverbruikend systeem nodig, wat gebaat is bij dunne spiervezels. Voor een hoog piekvermogen zijn juist dikke spiervezels nodig. Training om zowel het duur- als het piekvermogen te verbeteren, leidt dus tot conflictsituaties met betrekking tot de omvang van spiervezels.

Dit onderzoeksvoorstel heeft tot doel om de stimulerende effecten van beide trainingsvormen te optimaliseren en daarbij de onderling remmende effecten gedurende concurrerende training te minimaliseren. Om dit te realiseren kijken we in eerste instantie naar de fysiologische eigenschappen van de specifieke sporter om de beperkende factoren voor prestatieverbetering in kaart te brengen. Vervolgens zal worden onderzocht of het zuurstofverbruikend systeem kan worden verbeterd: 1) door het verhogen van de myoglobine concentratie in spiervezels, wat het zuurstoftransport in de spiervezel bevordert; en 2) door te trainen onder lage zuurstofspanning in de lucht (hypoxie), wat leidt tot de gewenste spieraanpassing. Met deze inzichten worden de trainingsvormen voor piek- en duurvermogen geoptimaliseerd, voornamelijk via aanpassing van intensiteit van training om extreme hypoxie te voorkomen. Het laatste onderzoek vindt plaats bij topschaatsers en toproeiers, zodat de bevindingen van het onderzoek direct ten goede komen aan de sportpraktijk.

Projectleider: dr. J.J. de Koning (VU)

Mede-aanvragers: prof.dr. A. De Haan (VU), dr. M.J. Hofmijster (VU), dr. R.T. Jaspers (VU), dr. W.J. van der Laarse (VUmc), dr. C.J. de Ruiter (VU)

Uitgelicht: